Τα 5 χειρότερα αφεντικά έτσι όπως τα έδειξαν οι ταινίες
Από την Meryl Streep στο Devil wears Prada, μέχρι τον Gary Cole στο Office Space, αυτά είναι τα αφεντικά που θα θέλαμε να βλέπουμε ιδανικά μόνο στον κινηματογράφο.
Τελικά η τέχνη μιμείται τη ζωή ή η ζωή την τέχνη; Σε κάθε περίπτωση ο κινηματογράφος πολλές φορές περιέγραψε την χειρότερη πλευρά των… αφεντικών, φυσικά με μια υπερβολή, για τις ανάγκες του σεναρίου. Ορίστε πέντε χαρακτήρες που θα προτιμούσαμε να περιορίζονται μόνο στη μεγάλη οθόνη, για το καλό μας.
Miranda Pristley – Devil wears Prada
Ίσως η βασίλισσα των «κακών αφεντικών». Απαξιωτική, σνομπ, και ένα από τα πιο «χειριστικά» άτομα που μπορεί να σου τύχουν. Ενσαρκωμένη υπέροχα από την Μέριλ Στριπ, ψαρώνεις βλέποντάς την ακόμα και αν γνωρίζεις ότι πρόκειται για fictional χαρακτήρα (άραγε πρόκειται; χμμμ). Αξέχαστος ο τρόπος που χειρίζεται τις γραμματείς της, οι παράλογες απαιτήσεις της, και το πώς οδηγεί τους ανθρώπους γύρω της πολύ κοντά στη νεύρωση. Η δε ανατροπή στο τέλος με την δολοπλοκία για να κρατήσει τη θέση της, θα μείνει στην ιστορία.
Bobby Pellit – Horrible Bosses
Εδώ ο αγνώριστος πραγματικά Κόλιν Φάρελ δίνει ρεσιτάλ ως ανυπόφορο αφεντικό, σε αυτή την οριακά κωμική ταινία. Παίρνει τη θέση του αποθανόντος πατέρα του στην οικογενειακή εταιρεία με τα χημικά, ασκεί ασύστολο bullying, εκβιάζει και επιχειρεί να κάνει περικοπές προσωπικού για εξωφρενικούς λόγους (επειδή κάποιοι είναι υπέρβαροι ή παραπληγικοί και δεν του αρέσουν!). Σαν να μην έφταναν αυτά, επιδιώκει το κέρδος με τραγικά αθέμιτα μέσα, βάζοντας παράλληλα σε υγειονομικό κίνδυνο όλη την τοπική κοινωνία.
Gordon Gekko – Wall Street
Είναι που είναι σκληρός ο κόσμος του χρηματιστηρίου, ήρθε και ο ανεξιχνίαστος Μάικλ Ντάγκλας στην κλασική αυτή ταινία του 1987, να δείξει τι πάει να πει να είσαι σκληρόπετσος. Είναι το αφεντικό που λατρεύει το χρήμα και το αποδεικνύει με την επική ατάκα: «Η απληστία, ελλείψει καλύτερης λέξης, είναι καλό πράγμα». Όμως πόσα πράγματα πρέπει να θυσιαστούν όταν τα χρήματα είναι αυτοσκοπός; Ο Gekko -ως χαρακτήρας- λέγεται ότι είναι εμπνευσμένος από τον Donald Trump. Επίσης στην αρχή της οικονομικής κρίσης (2007-2010), κυκλοφορούσε ο όρος «τα παιδιά του Gekko» για να περιγράψει τους πρωτεργάτες της.
Margaret Tate – The Proposal
Μια υπερ-απαιτητική, στρυφνή εκδότρια που την τρέμουν όλοι, αναγκάζει τον βοηθό της να την παντρευτεί για να κρατήσει την αμερικανική υπηκοότητά της και να μην την στείλουν πίσω στον Καναδά απ’ όπου προέρχεται. Το υπέροχο είναι ότι αντιστρέφονται οι ρόλοι και ο υπάλληλος παίρνει το πάνω χέρι υποχρεώνοντάς την να γίνει πιο «άνθρωπος». Εννοείται ότι η Σάντρα Μπούλοκ δίνει ψυχή σε αυτό το αφεντικό. Και εννοείται ότι έχει happy end.
Bill Lumbergh – Office Space
Ως προϊστάμενος, ο Gary Cole αντιπροσωπεύει τον τύπο αυτό ανθρώπου που είναι εθισμένος στο micromanagement, έρχεται συνέχεια και σε ρωτάει «τι τρέχει» (what’s happening), σε παίρνει τηλέφωνο στο σπίτι και σου αφήνει μηνύματα στον τηλεφωνητή, σου ζητάει να δουλέψεις τα σαββατοκύριακα, και παράλληλα αν «δεν χωράς» σου αλλάζει συνέχεια γραφείο μέχρι να φτάσεις στο υπόγειο. Αστείο μόνο αν το βλέπεις, αν το ζεις όχι τόσο.
*Στο «νήμα» κόπηκαν πολλά ακόμη κινηματογραφικά αφεντικά:
Ο Αλ Πατσίνο στο Devil’s Advocate (δεν πιάνεται, γιατί ήταν ο ίδιος ο Διάβολος), η Σιγκούρνει Γουίβερ στο Working Girl (επειδή η Γουίβερ, και την Πολυάννα να έπαιζε θα φαινόταν αδίστακτη), ο Κέβιν Σπέισι σε 4 ταινίες(!): Swimming with Sharks, Glengarry Glen Ross, αλλά και Horrible Bosses 1&2, ο Τέρενς Σταμπ στο My Boss’s Daughter και πολλοί πολλοί ακόμη.
